Jak ADHD może wyglądać w domu i w szkole
ADHD nie zawsze wygląda tak, jak się powszechnie oczekuje. To nie zawsze dziecko, które wszędzie biega albo wpada w kłopoty.
Czasem to marzyciel, „zapominający o wszystkim” albo dziecko, które czuje się przytłoczone nawet drobnymi zmianami.
Ta strona ma na celu delikatnie poprowadzić Cię przez różne sposoby, w jakie ADHD może się objawiać — zarówno w domu, jak i w szkole — oraz pomóc zauważyć wzorce, które warto bliżej przyjrzeć się i zbadać.
W domu
Możesz zauważyć takie rzeczy jak:
🍂 Częste zapominanie – prace domowe, szczoteczka do zębów, kurtka – ciągle to samo.
🍂 Łatwe przytłoczenie rutyną lub zmianami (np. wyjście z domu, pora snu).
🍂 Intensywne reakcje emocjonalne – wybuchy złości lub płaczu z powodu drobnych zmian czy frustracji.
🍂 Trudności z koncentracją na zadaniu – nawet na rzeczach, które dziecko lubi, jak rękodzieło czy zabawy.
🍂 Stały ruch lub hałas, nawet gdy pora się wyciszyć.
🍂 Problemy z samodzielną zabawą – szybko się nudzi lub często przerywa innym.
Niektóre dzieci wydają się być „na przyspieszeniu”, inne wyglądają na rozproszone i zamyślone. Oba te zachowania mogą być oznakami ADHD.
W szkole
Nauczyciele mogą zauważyć takie zachowania, jak:
🍂 Trudności z koncentracją na lekcji, szczególnie podczas dłuższych zadań.
🍂 Wypowiadanie odpowiedzi bez zastanowienia lub problemy z czekaniem na swoją kolej.
🍂 Niezorganizowana praca – nieporządne zeszyty, brakujące zadania.
🍂 Nieustanne wiercenie się, stukanie palcami lub częste wstawanie z miejsca.
🍂 Trudności ze zrozumieniem i wykonaniem wieloetapowych poleceń.
🍂 Odlatywanie myślami lub marzenia na jawie, nawet podczas ulubionych przedmiotów.
Warto zauważyć, że niektóre dzieci maskują te zachowania w szkole i pokazują je w domu — lub odwrotnie. Dlatego ważne jest, by zobaczyć pełny obraz sytuacji.
Co to oznacza?
Jeśli zauważysz niektóre z tych znaków, nie oznacza to od razu, że Twoje dziecko ma ADHD. Może to jednak świadczyć o tym, że jego mózg przetwarza świat inaczej — nie źle, po prostu inaczej. Gdy zaczynamy rozumieć te różnice, łatwiej jest reagować z cierpliwością zamiast frustracji, z wsparciem zamiast korekty.
Nie musisz znać wszystkich odpowiedzi od razu. Najważniejsza jest ciekawość, otwartość i gotowość, by dostrzec, co Twoje dziecko może próbować Ci powiedzieć przez swoje zachowanie. Im wcześniej zaczniesz zwracać uwagę, tym szybciej będziesz mogła budować narzędzia, rutyny i środowiska, które naprawdę będą działać – dla Twojego dziecka i dla Ciebie.
Przy odpowiednim wsparciu wiele rzeczy, które teraz wydają się trudne, może stać się łatwiejsze do opanowania.